Ο εθνικισμός δεν είναι μόνο μόδα

γράφει ο Δ. Ζαφειρόπουλος
Ναι, σίγουρα ο πατριωτισμός έχει γίνει μόδα. Ναι, σίγουρα για πρώτη φορά από το 1974 οι ιδέες μας έχουν γίνει αποδεκτές από μεγάλη μερίδα της ελληνικής κοινωνίας. Ναι, πράγματι η Χρυσή Αυγή παραμένει σταθερά τρίτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις. Ναι, όντως τα βιβλία του Πλεύρη ξεπουλάνε καθώς και άλλων εθνικιστών συγγραφέων. Ναι, είναι αλήθεια ότι η απαξίωση του πολιτικού συστήματος από τον κόσμο και η οργή του πλησιάζει τις δικές μας κριτικές για το κοινοβουλευτικό σύστημα. Ναι, σε πολλά θέματα με κορυφαίο αυτό του μεταναστευτικού η πλειοψηφία ταυτίζεται με την δική μας θεώρηση του προβλήματος τα τελευταία χρόνια, ενώ στο παρελθόν όποιος τολμούσε να μιλήσει για αλλοδαπούς βαφτίζονταν αυτομάτως ως κακός ρατσιστής. Ναι, τέλος ο εθνικισμός έχει αποδαιμονοποιηθεί και απομυθοποιηθεί ενώ μπορούμε να πούμε ότι η ιδεολογία αυτή και οι διάφορες πολιτικές της εκφάνσεις έχουν γίνει αποδεκτές μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, ως ισότιμες με τις θέσεις τις αριστεράς.
Είναι όλα αυτά εθνικισμός όμως; Δηλαδή, το ότι κάποιοι αστοί οι οποίοι μέχρι χθες στρέφονταν στα κατεστημένα κόμματα και τώρα είτε επειδή έχασαν την ασφαλειά τους, είτε επειδή δεν έχουν το βιοτικό επίπεδο που τους έχουν υποσχεθεί, έγιναν αυτομάτως εθνικιστές.
Όποιος πάλι, πιτσιρικάς ή λιγότερο πιτσιρικάς φόρεσε ένα μπλουζάκι με ένα σύμβολο επάνω του, διάβασε ένα βιβλίο ή αγόρασε ένα εθνικιστικό έντυπο σημαίνει ότι ταυτίστηκε με την ιδεολογία του εθνικισμού και έγινε μέτοχος της ιστορίας και των αγώνων αυτού. Να εξηγηθούμε όμως, φυσικά και θεωρούμε θετικό το ότι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες ψάχνονται προς τα εμάς, ούτως ή άλλως ο οποίοσδήποτε χρειάζεται ένα ερέθισμα για να ξεκινήσει να έχει μια πολιτική θέση. Το ζητούμενο όμως είναι, εμείς αυτά τα ερεθίσματα και αυτό το ψάξιμο να μπορέσουμε να το μεταφράσουμε σε έναν πραγματικό εθνικισμό ώστε να μην εξαντληθεί σε μία ψήφο διαμαρτυρίας ή σε μια απλή μόδα.
Αυτό θα συμβεί όταν εκτός από τις επετειακές εκδηλώσεις και αυτές που έχουν σκοπό να τραβούν την προσοχή των media, ξεκινήσουμε να κάνουμε και ουσιαστική δουλειά. Χρειάζονται να γίνουν για παράδειγμα, σχολές στελεχών ώστε οι εκατοντάδες νέοι που πλησιάζουν ένα γραφείο να μπορούν να γίνουν οι ίδιοι μεταφραστές και μεταφορείς των ιδεών μας.
Χρειάζεται επίσης, επιτέλους, να αρχίσουμε να καταθέτουμε προτάσεις ουσιαστικές για την κοινωνία, για την οικονομία, για όλα τα ζητήματα που αφορούν την ζωή του πολίτη και να μην εξαντλούμαστε σε συνθήματα, σε τσιτάτα, σε αναδιασκευή θέσεων του παρελθόντος ή αντιγραφή προτάσεων της αριστεράς. Πράγματι, τα τελευταία χρόνια, με τους αγώνες, τις θυσίες, και την επιμονή πολλών καταφέραμε πολλά. Τόσα που ίσως και οι ίδιοι να μην πιστεύαμε ότι θα ήταν εφικτό λίγα χρόνια πριν. Πράγμα που σημαίνει ότι τώρα μπορούμε να πετύχουμε περισσότερα, να διαμορφώσουμε επιτέλους τις εξελίξεις και να καταστήσουμε τον εθνικισμό εκτός από πολιτική και μία ζωντανή πραγματικότητα, μέσα στην ελληνική κοινωνία.