ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ ΡΑΓΙΑΔΙΣΜΟΥ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑΣ

Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης

 Η Ελλάδα δυστυχώς από την κατοχή και μετά δεν είχε ποτέ να επιδείξει μια διπλωματία που εξυπηρετούσε τα εθνικά μας συμφέροντα και μόνο, σε αντίθεση με την γειτονική Τουρκία που έχει πάρει σε πολλές περιπτώσεις τα εύσημα για την διπλωματία της και για την ευλυγισία της με γνώμονα πάντα την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων. Αυτό γίνεται ακόμα πιο οδυνηρό αν αναπολήσει κανείς την αξιοζήλευτη διπλωματία της Ανατολικής Ρωμαίικης Αυτοκρατορίας, δηλαδή του Βυζαντίου, που είχε την ικανότητα να ελίσσεται ανάμεσα σε πολλά μέτωπα και να κερδίζει συχνά την υπεροχή βάζοντας τον ένα εχθρό της αυτοκρατορίας να στρέφεται εναντίον του άλλου. Έτσι επέζησε αυτή η αυτοκρατορία επί χίλια πεντακόσια χρόνια. Ακόμα και η περίφημη διπλωματία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ήταν καθαρά υπόθεση των Ελλήνων Φαναριωτών που εκπροσωπούσαν την Υψηλή Πύλη στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και όχι μόνο. Ποιος μπορεί να λησμονήσει τον περίφημο και μέγα διπλωμάτη, Καραθεωδωρή Πασά;
Από το κατάπτυστο «yes-man» της δεκαετίας του πενήντα και του εξήντα, μέχρι το «Ευχαριστούμε τους Αμερικανούς», του κ Σημίτη, την επαύριον της οδυνηρής κρίσης των Ιμίων, ουσιαστικά όχι μόνον δεν έχει αλλάξει τίποτα αλλά τα πράγματα χειροτέρεψαν σε τραγικό βαθμό. Η ραγιαδίστικη διπλωματία της εθνικής μειοδοσίας αποκορυφώθηκε με την επικράτηση του ΓΑΠ στο υπουργείο Εξωτερικών, που τώρα είχε μετατραπεί σε… υπουργείο «Εξωτικών». Την εποχή εκείνη, αρχές της δεκαετίας του 2000, είχα απευθυνθεί στο υπουργείο Εξωτερικών για να διαθέσω κάποια στοιχεία που είχα από την τουρκική πρωτεύουσα. Είχα την τύχη, ή την ατυχία, να παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς τις εξελίξεις στην Άγκυρα στην μεγάλη κρίση των Ιμίων, αλλά και στην κρίση του Οτσαλαν.

Συνεχεια......