Πρίν την αρχή, .... το τέλος!

 

“Αν λαχταράς την λευτεριά, σε ξένο μην ελπίζεις, πάρ' την ο ίδιος αν μπορείς αλλιώς δεν την αξίζεις.” (Νίκος Καζαντζάκης).

Επίθεση δημοκρατίας έκανε στους συμπατριώτες του και εφέτος, από την ΔΕΘ, ο μαίτρ του ψεύδους, της προστυχιάς και της τζάμπα μαγκιάς. Ο κομιτατζής και κοτσαμπάσης του Βερολίνου χρειάστηκε την προστασία 5.000 πραιτωριανών επειδή ήθελε να παραμυθιάσει και δημόσια, τους επί χρήμασι, παρατεταγμένους χειροκροτητές του. Τέτοια αγάπη του λαού τους δεν βίωσαν μέχρι τώρα ούτε “δημοκράτες” της κλάσης ενός Μουγκάμπε, Πινοσέτ, Σαλαζάρ, Εβρέν ή Φράνκο.

Τη “συμμαχία του Νότου” παρουσίασε λ.χ. ως δική του πρωτοβουλία το 41χρονο παλικαράκι της Μέρκελ, που πάσχει μάλλον από Αλτσχάϊμαρ, αφού λησμόνησε ότι, για όσα λέει και πράττει ως κατοχικός “πρωθυπουργός”, προϋποτίθεται η έγκριση της καγκελαρίας. Η ιδέα για την ίδρυση “συμμαχιών” στην (νότια, κεντρική και βόρεια) Ευρώπη, ανήκει στον πρώην σύμβουλο του Helmut Kohl και διευθυντή της Συνόδου Ασφαλείας του Μονάχου, Horst Teltschik.. Ήταν η εναλλακτική πρόταση του Βερολίνου (το 2000) στο veto της Μ. Βρετανίας ενάντια στην πρόταση της Κομισιόν που ζητούσε την κατάργηση των ΕΔ, των μυστικών υπηρεσιών και των υπουργείων εξωτερικών των κρατών μελών και την αντικατάστασή τους από αντίστοιχες δομές της Ε.Ε... Το Brexit επανέφερε στην επικαιρότητα τα γερμανικά σχέδια για ευρωπαϊκό στρατό και γι αυτό τον λόγο έδωσε η Μέρκελ εντολή στον Τσίπρα, να προχωρήσει στην ίδρυση της “συμμαχίας” του Νότου. Η οποιαδήποτε ελάφρυνση του Ελληνικού “χρέους“ είναι άρρητα συνδεδεμένη, σύμφωνα με τον W. Schäuble (o Telschik υπήρξε αναπληρωτής του), με την ένταξη των εθνικών ΕΔ, της ΕΥΠ και του Υπ.Εξ υπό το κομάντο της Ε.Ε. Παραμύθι της Χαλιμάς ήταν και η υπόσχεσή του για διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Η γερμανική αντίδραση στις ελληνικές απαιτήσεις ήταν πάντα “ξεκάθαρη”. Οι πολιτικοί στην Αθήνα ήταν αυτοί που φρόντιζαν, να μην φτάνει ποτέ ο γερμανικός κυνισμός στ' αυτιά του Έλληνα. Η Γερμανία υποστηρίζει ότι τυχόν προσφυγή της Ελλάδος στα διεθνή δικαστήρια χρήζει της συγκατάθεσής της και πιστεύει ότι δεν υπάρχει λόγος να επιλυθεί το θέμα των αποζημιώσεων δικαστικά, εφόσον οι δυό χώρες μεταξύ τους, δεν είναι σε εμπόλεμη κατάσταση (Β. Σόϊμπλε)!

Παραπληροφόρηση υπάρχει επίσης και στο προσφυγικό. Εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι παράνομοι μετανάστες, που, αν και έχουν στην χώρα μας πλούσια τα ελέη (πάντα σε σύγκριση με τον μέσο Έλληνα), διαδηλώνουν διαρκώς εναντίον των Ελλήνων απειλώντας τους με “τζιχάντ”, που σημαίνει ότι όχι μόνο δεν είναι πρόσφυγες, δηλαδή θύματα πολέμου αλλά φανατικοί πολεμιστές στην υπηρεσία του Ισλάμ.

Προπαγάνδα, εκβιασμοί, απειλές, συκοφαντίες, φίμωση, βία, εξεφτελισμοί και απαξίωση είναι οι παράμετροι που ρυθμίζουν την μίζερη καθημερινότητά του Έλληνα ανάλογα με τα γούστα, τις ορέξεις και τα συμφέροντα των Γερμανών γκάουλάϊταρ. Στην πείνα, στην ανεργία, στην φτώχεια και στην απόγνωση, ήρθε να προστεθεί μίσος, αμορφωσιά, φθόνος και έλλειψη αλληλεγγύης στα πάθη του λαού. Όλα τα κόμματα πλέον, από το ΚΚΕ μέχρι και την ΧΑ, στηρίζουν κατ' ουσίαν την παραμονή της χώρας σε ΝΑΤΟ, Ε.Ε. και Ευρωζώνη, ενώ δεν είναι λίγα αυτά που λένε ανοικτά “ΟΧΙ” ακόμη και στην διεκδίκηση του γερμανικού χρέους.

Στην διεφθαρμένη χώρα μας, οι δυνάμεις κατοχής προβληματίζονται περισσότερο για το πώς θα επιλέξουν τους πιο ικανούς χαφιέδες, γενίτσαρους και νενέκους ανάμεσα στους χιλιάδες εθελοντές και υποψηφίους, παρά από τον φόβο μη τυχόν βρεθούν αντιμέτωποι με έναν Ελληνικό Απελευθερωτικό Στρατό. Πρώτη επιλογή τους, για την στελέχωση του στρατού κατοχής, είναι τα κατακάθια της κοινωνικής παρακμής, το ακοινώνητο πόπολο, που είτε ακολουθεί τον Χίτλερ είτε τον πατρινό μισάνθρωπο και κατά φαντασίαν μεγιστάνα. Ακολουθούν οι “σκεπτόμενοι” του καναπέ, πρώην και νυν μέλη κλαδικών, συνδικάτων και λοιπών κομματικών στρατών, υπάλληλοι του δημοσίου με πείρα στο φακελάκι, στην αρπαχτή, στην προστυχιά και στους μεγάλους Σταυρούς, που ενώ συστήνονται ως απόγονοι του Λεωνίδα, καταγγέλουν, σε κάθε ευκαιρία, τον Μεσσία, επειδή δεν ήρθε ακόμη να τους σώσει και .... „last but not least“ οι “ακτιβιστέςς”. Είναι οι μοντέρνοι φαρισαίοι και ταγματασφαλίτεςς της νέαςς γερμανικήςς κατοχήςς, επίδοξοι διαχειριστέςς της φτώχειαςς και του χρέουςς, ενεργοί μέτοχοι σε μέτωπα και κόμματα που δρούν υπό την αιγίδα και με τον παρά της πρεσβείαςς, ωςς πιστοί υπηρέτεςς του νεοναζισμού και τηςς πολιτικήςς του διαίρει και βασίλευε τηςς κοινωνίαςς.

Τι περιμένουν άραγε ακόμη οι κατά συνθήκη πολιορκημένοι πριν τολμήσουν την έξοδό τους; Είναι μήπως ο ούρειος άνεμος, η εύνοια της τύχης, ο Πούτιν, κάποια προφητεία ή ο Σόϊμπλε, αυτό που θα γίνει αιτία και αφορμή για να αντιδράσουν;

Γαλέρα του μεσαίωνα, με σκλάβους φορτωμένη κατάντησε η χώρα που κυβερνάται από Εφιάλτες. Ο βίαιος εποικισμός της χώρας και η προσπάθεια εξισλαμισμού της, η αλλοίωση της εθνικής ταυτότητος και κληρονομιάς, η διαστρέβλωση της ιστορίας, ο εξευτελισμός της ορθόδοξης πίστης, ο εκφοβισμός της δικαιοσύνης, η διάλυση της κοινωνική συνοχής, η πιστοποίηση της αμορφωσιάς και ο αναθεματισμός του πολιτισμού επ' ονόματι της βαρβαρότητας δεν είναι προϊόντα φαντασίας που μας προϊδεάζουν για το μέλλον που έπεται αλλά τα χαρακτηριστικά μιας σκληρής πραγματικότητας που βιώνουμε τώρα. Η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση και ο θάνατος είναι αυτονόητα στη Γενοκτονία που συντελείται στον τόπο μας.

Δύο επιλογές έχει ο Έλληνας στην διάθεσή του.

Η “πρώτη” είναι ταυτισμένη με την πλήρη αποδοχή της τυραννίας που επέβαλαν οι Γερμανοί στην χώρα για τα επόμενα 99 χρόνια και η “δεύτερη” με την αντίδραση του κάθε νοικοκύρη και οικογενειάρχη απέναντι στον κλέφτη, βιαστή και δολοφόνο που εισβάλλουν στο σπιτικό του και επιτίθενται στην οικογένειά του.

“ Η λευτεριά είναι ένας καρπός που με νερό δεν πιάνει, μόνο με αίμα θρέφεται, βλαστούς και ρίζες κάνει “ περιγράφει ο Νίκος Καζατζάκης τους αγώνες τριών χιλιετιών για λευτεριά και δημοκρατία. Είναι η ιστορία που γράφτηκε με αίμα από τον Λεωνίδα, τους Παλαιολόγους, τον Κολοκοτρώνη, τον Π. Μελά, τον Δαβάκη, την Ηρώ Κωνσταντοπούλου, το Γρηγόρη Αυξεντίου και τους λοιπούς ήρωες της Ελληνικής ιστορίας, που επί 30 αιώνες σηκώνουν ψηλά, με συνέπεια και τόλμη, τη σημαία του Ελληνικού Απελευθερωτικού Στρατού.

Μια ισχυρή και κυρίαρχη Ελλάδα, με ένα κράτος δικαίου και θεσμούς που υπηρετούν, σέβονται και προστατεύουν κάθε Έλληνα πολίτη ανεξαίρετα, είναι δυνατή μόνο όταν η χώρα είναι λεύτερη και ανεξάρτητη, .... ειδάλλως θα συνεχιστεί η φρίκη της σκλαβιάς επ' αόριστον και έως ότου βιώσουμε και εμείς, ως έθνος και χώρα, τον ολοκληρωτικό αφανισμό μας.

Η απόφαση είναι στα χέρια των Ελλήνων εκείνων, που 'χουν την τόλμη και την αρετή να σηκώσουν τη σημαία και να πορευτούν τον δρόμο που χάραξαν οι ήρωες.

Μας ενώνει ότι μας χώριζε.     


"Νέα Φιλική Εταιρεία"