Επανεκκίνηση, όχι ρέκβιεμ του έθνους

Η τροφοδότηση από τον ΣΥΡΙΖΑ με ταξικό μίσος και η ανάγκη για μια νέα δύναμη

Εκατόν ενενήντα πέντε χρόνια μετά, τα αποτελέσματα της Ελληνικής Επανάστασης διακυβεύονται γι' άλλη μια φορά. Αυτή τη φορά όχι τόσο από εξωτερικούς εχθρούς, όσο από την ολική έκπτωση του δημόσιου βίου, από πράξεις και παραλείψεις των υποτιθέμενων ταγών.

Η ιδεολογική επικυριαρχία της Αριστεράς, που έχασε στην αποσχιστική κομμουνιστική ανταρσία, νίκησε προσωρινά, με την ανοχή και ενίοτε τη συνδρομή της ενοχικής Δεξιάς που αποεθνικοποιήθηκε, στην παιδεία, στα ΜΜΕ και οπουδήποτε διαμορφώνεται δημόσιος λόγος, δημιούργησε παντού μεταστάσεις του μηδενιστικού καρκίνου και της αποδόμησης.
Κομβικό σημείο, η ατιμωρησία της προδοσίας της Κύπρου, με ευθύνες και των υποτιθέμενων αστικών κομμάτων. Το μεταπολιτευτικό παρακμιακό έκτρωμα οικοδομήθηκε πάνω στο αδικαίωτο αίμα των μαχητών του 1974 και των αμάχων αδελφών μας. Ο «Αττίλας Ι» και «ΙΙ» δεν είχαν το δικό τους Γουδή, τη Νέμεση που θα υπενθύμιζε στους επομένους πως δεν υπάρχει ατιμωρησία για την προδοσία.

Το έπος του λαού μας το 1940-41 δεν θα ήταν εφικτό, αν δεν είχε προηγηθεί η επανάσταση και η τιμωρία του 1922. Στην ατιμωρησία του 1974 φύτρωσε το δύσοσμο παράσιτο που έγινε πελώριο δέντρο, η Ελλάδα της μίζας, η «δημοκρατία» των κολλητών, των τζακιών και της βαθιά αναξιοκρατίας. Οταν οι επιτήδειοι ξέρανε πως ξεπουλήθηκε η Κερύνεια, γιατί οι συντεχνίες της εξουσίας και της διαρπαγής να φοβηθούν τιμωρία για τη λεηλασία του δημόσιου ταμείου και την επί δεκαετίες καταστροφική διαχείριση;

Σήμερα βιώνουμε τη βαθύτερη εξάρτηση και κηδεμονία της χώρας στην οικονομία μέσω του χρέους και της υφιστάμενης διάλυσης της παραγωγικής βάσης. Η μισή Ελλάδα έχει προλεταριοποιηθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει μαζί της, χαϊδεύοντας το ταξικό μίσος. Κανείς δεν κατάλαβε γιατί η τυχοδιωκτική Αριστερά νίκησε, ενώ απέτυχε στη διαπραγμάτευση και έφερε το κλείσιμο τραπεζών και τα capital controls. Μα, διότι το 85% των Ελλήνων στις τράπεζες έχει μόνο χρέη ή το πολύ έως 1.500 ευρώ. Η ανάλυση της πραγματικότητας είναι ανέφικτη ή εσφαλμένη, όταν την κάνεις με τα κριτήρια 1.000 προνομιούχων οικογενειών και όσων θα ήθελαν να είναι ή νομίζουν πως είναι αστοί.
Το πρόβλημα της πατρίδας δεν απαιτεί απλά έναν καλύτερο, «μοντέρνο» και πολιτικά ορθό λογιστή. Δεν είναι πολυκατοικία η Ελλάδα, που απλά θέλει καλύτερη διαχείριση των κοινόχρηστων δαπανών, ούτε εταιρία που κινδυνεύει με πτώχευση. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το χρήμα, η έξοδος στις αγορές, τα spreads και οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Λείπει η κεντρική ιδέα, το καύσιμο που θα τροφοδοτεί ψυχές σε έναν αγώνα για ολική ανατροπή και ανάταξη.

Λείπει το εθνικό αλλά και το αληθινά φιλελεύθερο. Λείπει η απάτητη κορυφή που θα φλογίζει συνειδήσεις για να τη φτάσουν. Η πολιτική έγινε κακόφημη ενασχόληση για λίγους και δοτούς, για πρόθυμους να κρεμάσουν αλλότριες φούντες στο βρόμικο σπαθάκι τους.
Τον κόσμο που ο ΣΥΡΙΖΑ διχάζει με το ταξικό μίσος, υποσχόμενος «κοινωνική δικαιοσύνη», πρέπει να έρθει μια νέα δύναμη που θα τον ενώσει με ένα λαϊκό όραμα, που θα συνεγείρει τις αδρανείς στρατιές των αδιάφορων και απογοητευμένων από την πολιτική. Κι αυτό απαιτεί και αληθινή λαϊκότητα, όχι αρχοντοχωριάτικο ελιτισμό και ευρωλιγούρικη τύφλωση. Κυρίως, όμως, απαιτεί πρωτοπορία με καθαρό μητρώο, καθαρά χέρια και ελληνικό φρόνημα. Ετσι ώστε τα 200 χρόνια της Εθνεγερσίας να γίνουν λαμπρή επανεκκίνηση και όχι ρέκβιεμ ενός έθνους...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

ΠΗΓΗ