Ό,τι μας ενώνει...

Η θλιβερή εικόνα του πρωθυπουργού της Ελλάδος, να ... ξύνεται την ώρα που παιανίζει ο εθνικός ύμνος, δεν είναι χωρίς προηγούμενο. Ένα άλλο γαϊδούρι της πολιτικής σκηνής, ένας άλλος πρωθυπουργός της Ελλάδος, είχε ... πατήσει (!) το εθνικό μας σύμβολο, τη στιγμή μάλιστα που δίπλα του ο Τούρκος ομόλογός του σήκωνε από το πάτωμα την δική του σημαία και ευλαβικά την φιλούσε αποφεύγοντας να πατήσει επάνω της!

Ούτε, όμως, αυτές οι δύο εικόνες, αυτές οι δύο στιγμές ντροπής, είναι απομονωμένες από την ευρύτερη ελλαδική πραγματικότητα, που βρίθει από προσβολές συμβόλων, αξιών, ιδανικών, παραδόσεων, της ίδιας της Ιστορίας μας.

Οι βεβηλώσεις μνημείων, προτομών ηρώων, πνευματικών ανθρώπων και συχνά του εθνικού αλλά και του θρησκευτικού συμβόλου μας, ανήκουν πλέον στην ημερησία διάταξη. Συνήθως από νέους ανθρώπους, που σαν τον πρωθυπουργό (τους) δεν έμαθαν ποτέ να σέβονται την εθνική μας κληρονομιά.

Αλλά και σαν εκείνον, τον προηγηθέντα, που ποτέ δεν αντέδρασε στις ασχημίες αυτές και που υπουργός του θεωρούσε την σημαία απλώς ως ένα κομμάτι πανί.

Διότι δεν υπήρχαν οι δάσκαλοι να τους τα μάθουν.

Διότι κάποιοι προκάτοχοί τους φρόντισαν να αφήσουν τα σχολεία χωρίς δασκάλους.

Διότι φρόντισαν να ευνουχίσουν πνευματικά τη νεολαία στερώντας της τους παιδαγωγούς.

Διότι το «τιμιώτερόν εστι πατρίς» το αντικατέστησαν με το «ό,τι φάμε κι ό,τι πιούμε...»

Διότι κάποιος είπε ότι πατριωτισμός είναι να ευημερούν οι οικονομικοί δείκτες.

Διότι κάποιοι ανέχθηκαν όλα αυτά.

Το πιο θλιβερό στην εικόνα του ξυνόμενου πρωθυπουργού δεν είναι τόσο ο ίδιος, όσο το ότι δεν βρέθηκε έστω ΕΝΑΣ από τους «αστεράτους» που βρίσκονταν πίσω του, να του φωνάξει: «Προσοχή ρε τσόγλανε ενώπιον της σημαίας σου!». Κι αν το θεωρείτε «ακραίο» αυτό, έστω να τούλεγε: «Κύριε πρωθυπουργέ, σταθήτε προσοχή σας παρακαλώ!». Ψιλά γράμματα, όμως...

Μία πολιτεία η οποία στερείται πια ηγετών, σε κάθε βαθμίδα της πολιτικής, πνευματικής και κοινωνικής ζωής της, όταν αναρριχώνται σε αυτές νευρόσπαστα του τύπου Καμμένου, Λεβέντη, Μπέου, Μπουτάρη, Ψινάκη και Ιερώνυμου, αλλά και άνευροι γαλονάδες, παρασημοφορημένοι ... εν καιρώ ειρήνης, συνθέτοντας ένα καθεστώς επιρρεπές στα ξεπουλήματα, που ανέχεται τις προσβολές, την υποτέλεια και την απαξίωση, είναι πια ώριμη να δεχθεί πολύ χειρότερες καταστάσεις.

Αυτοί που δεν είναι πρόθυμοι να το κάνουν είναι όσοι έχουν κλείσει πια ερμητικά πίσω τους την πόρτα, στρέφοντας την πλάτη τους στο διεφθαρμένο αυτό καθεστώς, που αναζητούν τρόπους διεξόδου από τα αδιέξοδα της φαυλότητας και της σαπίλας. Που δημιουργούν ήδη, χωρίς να το έχουν ίσως συνειδητοποιήσει ακόμη, τις νέες δομές, μίας νέας πολιτείας, πέρα και πάνω από τις συμβατικές επιλογές του σήμερα.

Είναι οι δάσκαλοι και οι δασκάλες των σχολειών του Ελληνισμού, που λειτουργούν ήδη, είναι οι γονείς που αρνούνται να στείλουν τα παιδιά τους στα σχολεία της αμορφωσιάς και της ισοπέδωσης, είναι οι κοινότητες των Ελλήνων που δημιουργούν τις δικές τους οικονομικές δομές, με κοινωνικά νομίσματα, συνεταιρισμούς και εναλλακτικούς τρόπους διακινήσεως των αγαθών, είναι οι συλλογικότητες που συντηρούν και καλλιεργούν την εθνική μνήμη και ταυτότητα, είναι τα σωματεία που εκπαιδεύουν τον καλό καγαθό Έλληνα, που ετοιμάζεται να υπερασπίσει την ατομική και συλλογική του βιοτή, είναι οι άξιοι πολίτες που, τιμώντας πραγματικά την έννοια αυτή, αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο στημένο εκλογικό παιχνίδι του συστήματος.

Μέσα από αυτά θα προκύψει η νέα πολιτεία των Ελλήνων, που θα δημιουργηθεί από μία νέα εθνική αντιπροσώπευση του Ελληνισμού. Χωρίς διαιρέσεις κομματικές, παραταξιακές, ταξικές. Στηριγμένη σε ό,τι ενώνει τους Έλληνες. Στην κοινή καταγωγή, στην κοινή Ιστορία, στον κοινό μας Πολιτισμό. Η συνεύρεση όλων των Ελλήνων που αντιστέκονται είναι το πρώτο βήμα γι’ αυτό.

Γιάννης Χ. Κουριαννίδης

Πηγη